කිසිදාක අල්ලගෙන
බදාගන්නට බැරි
රත්වෙච්ච යවටය
උඹේ ඔය දිස්නෙට
මම වහවැටුන තමයි
උඹේ ඔය උනුහුමට
මං ආසයි තමයි
ඒත් බලාපං මා දිහා....
අතත් පිච්චිලා
පයත් පිච්චිලා
බඩත් පිච්චිලා
පපුවනම් දාලම ගිහිං
ඉතිරි වුනානම් ඉතිරි
තොල්දෙක විතරයි...
ඒත්,
තුවාල කැලැල් එහෙමම...
උඹ මගෙන් ඈත් වුනත්
දැවිල්ලනම් අඩුවක් නෑ
වැඩිවෙනව ඕසෙට....
දාච්ච කැළැල් පිරුණු
මගෙ සරුවාංගෙට
හන තියල පලයං දවසක
තවත් ඉඩ ඉතිරි තැනක් තියේනම්....
මම තුවාල වේලගන්නම් !
ඈත් නොවී ඈත්වෙන මේ නිමේෂෙට
මෙහෙම කවි ලියවෙනවනම්
ටක්කෙටම ඈත්වෙන දාට
කවි පොත් පිටින් ලියවෙයි.....
No comments:
Post a Comment