අවසරයි සමුගන්න ...

හිරුද  නැති  සඳුද නැති 
අඳුරු  වූ මගේ ලොව
තනිව පියවර නගමි 
පවස කඳුලින් නිවමි ....

තුටින් කල් ගෙවත්වා 
හිරු සඳුද මුළු ලොවද 
ඉතින් මා  නික්ම යමි
කවි සිතට වැට බඳිමි ....

දෙමන්සල....

එක්ව ආ ගමන්මග 
දෙමන්සල හමුවෙලා 
උනුන් හා වෙළුණු අත් 
අනුන් හා පැටළිලා 
එක්ව ගතකළ මතක 
දෙස බළා හිනැහිලා 
ඉතින් පියවර නගමු 
කෙනෙක් ඇත මගබලා...

නොඒවා අමාවක....

විරහවෙන් පෙති ඇකිළුන 
කඳුළු විළ්තෙර මැලවුන 
මගේ සිත කඩුපුල
සිනාසුන බව ලියනෙම් 
ඒ මිතුරු සඳ එළියෙන්....

මිහිබට සඳ...

එකෝමත් එක දවසක 

තමන්ගෙම යැයි සිතූ වුන් 

බලාගත්කල ඉවත 

අමතකව ගිය සේ ඒ 

සොඳුරු අතීතය...

පුංචි කන්දක මුදුනත 

තරු පිපුණු රෑ අහසක 

සෙවනෙ පිපි මල් ගොමුවක 

සුවඳ විහිදෙන මොහොතක 

"මහත්තයො කොහෙද මේ මහ රෑ"

සුවපත් කළා සිත 

පමණින් මේ වදන් පෙළ 

කල්පයක් වැනි වීය 

අඩ අඩපැයක කාළය.... 

පරසතු මලට ලියමි...

හඬවන්න බැරි නිසා
නවමු වූ පෙම් කුසුම
හඬවපන් නිතින් මා
මමයි මිලිනවු කුසුම
සුවඳින්ම සැනහියන්
නුදුර දුර කුසුම දෙන
මළ කුසුම පුදකරමි 
අනෙකෙකුගෙ දෙපා මුල.....

නොපිරෙන පැතුම....

ඔබේ තුරුලේ ඉඳන් 
වෙනකෙකුට කවි ලීමි 
නෙත් දිළිසුනේ නැතත් 
හදින් කඳුළැලි බීමි 
මගෙන් නොලැබෙන සතුට 
ඔබ ලබන බව දනිමි
වසන්තෙට කලින් ඔබ 
යළි එතැයි මග බලමි.... 

වසත් සඳ උදාවෙද ...

කවිලියන්නට තරම් 
මෝරලා නැතත් තව 
කෙමෙන් දලු ලා වැඩෙන 
දෙපියල්වු පෙම් බිජුව 
මල් පිපෙන වසන්තය 
උදා වූවොතින් හෙට 
ලන්වෙලා මුමුණපන් 
ආදරෙන් මගෙ කනට 
කවි සිතම පුබුදුවා 
පෙම් කවක් ලියන්නට 
හෙමි හෙමින් අමතපන් 
මහත්තයො කියා මට .... 

ක්ෂිතිජයට ලියූ කව ....

හිරුට මා එපාවී 
සඳුට මා එපාවී
තනිව මියැදෙනා  විට
අඳුරේ ....
කොහෙන්දෝ පාත්වුනු 
කණමැදිරි එළියක් 
අස්වසයි  මගේ සිත
ඉසිමින් පිරිත් පැන් ...
සිතට තරවටු කරමි
නොවන් බොරුවට මුළා 
මෝඩද නැත්නම් අමතකද 
ගුටිකාපු හැටි 
හුළුඅත්තෙන් ....

වානේ පන්නරය ලැබූ හැටි ...

මගේ වත්තේ තිබුණු අඹ ගස 
මටත් නොදැනිම වැටෙන් පිට පැන 
ටකත් බැඳගෙන හඬ දෙවන රඟ
මගෙ නොවන බව කී උජාරුව ...

ටකේ දිස්නෙට මුලින් මගෙ ඇස 
කඳුලු  වැටුනට, තවත් නම් නෑ 
ටකය මොර දී සැමට කියපන් 
මගෙ නොවන බව , හඬන්නෑ මං ....

නොනිමි...

ගන්ධබ්බ ...